Vast op het eiland

Vandaag is het 21 november en dat betekent dat ik er al 2 maanden op heb zitten! En dat ik vandaag over een maand alweer in Nederland ben... Echt een gek idee, want ik ben nog lang niet klaar hier! Behalve alle volgeplande weekenden die geweest zijn en nog komen, moet er natuurlijk ook nog gewerkt worden. Stage loopt ten einde en de laatste stagedag is in zicht en dat is eigenlijk heel jammer, omdat ik me juist eindelijk wat nuttiger begin te voelen op stage...

De laatste weken heb ik namelijk intakegesprekken gevoerd met nieuwe straatkinderen, ben ik op huisbezoeken geweest en heb ik een school met ex-straatkinderen bezocht. Dit deed ik met de social worker en Laura. Ik vond het erg interessant en leuk om de ouders (moeders) van sommige kinderen eens te ontmoeten en met hen te praten. Ik was vrij om vragen te stellen en 1 daarvan was of de kinderen altijd uit zichzelf naar Jinja Connection gaan, of dat ze de kinderen ook wel eens moeten motiveren/pushen om te gaan. Van beide moeders was het antwoord dat de kinderen zélf graag naar Jinja Connection gaan en ze dus erg gemotiveerd zijn. Dat vond ik zo leuk om te horen, dat kinderen van 10 – 15 er zelf voor kiezen om ’s ochtends vroeg op te staan en een uur(!)lopen, om wat nuttigs van hun dag te maken en zichzelf te ontwikkelen.

De laatste weken op stage zal ik vooral bezig gaan met mijn kleine onderzoek naar hechtingsproblemen onder straatkinderen. Ik doe observaties en interviews met de staff en met (ex)straatkinderen en ga kijken naar verschillen tussen Nederland en Uganda. Ik ben benieuwd wat ik daar van kan leren!

Naast het serieuze werk, doe ik gelukkig ook nog veel ontspannende dingen. Afgelopen weekend zijn we met de groep studenten naar de Ssese Islands geweest. Dit weekend liep alleen een beetje anders dan gepland...

SSESE ISLANDS

Op vrijdagochtend stapten we vanuit Jinja de matatu in naar Entebbe. Na een rit van 3.5 uur waren we bij de haven en konden we op de boot. De ferry was helaas kapot, dus we moesten op een iets krakkemikkiger bootje waarvan je amper over de rand kon kijken. Na 4 uur varen over het open water en tussen de eilanden, kwamen we aan op Kalangala: het grootste eiland van de 84 Ssese eilanden. We liepen meteen naar ‘Pearl Garden Hotel’, onze accommodatie, wat 5 minuten lopen was. Eenmaal aangekomen bij de receptie, bleek echter dat onze boeking via booking.com, niet was door gekomen, dus we konden niet in de huisjes die we geboekt hadden. Alternatief was kleine 2-persoons kamers. De muggen, dikke mieren, gekko’s, kapotte wc & douche, bedden zonder klamboe’s en matrassen als planken, kregen we er gratis bij.

’s Avonds wilden we even lekker ergens gaan eten, dus we besloten het bruisende centrum eens op te zoeken. Die was nergens te vinden, dus hebben we bij gebrek aan beter maar ergens rijst met aardappelen en een stukje vlees gegeten. We kwamen een bedrijf tegen dat quad-ritjes verzorgde, dus besloten daar te informeren of we een eilandtour konden doen. Dat kon wel! We zouden de volgende ochtend gaan quad rijden met de hele groep. Super tof.

We liepen terug naar het hotel en zijn onderweg even stil gaan staan om naar boven te kijken: een sterrenhemel zo groot als die had ik in mijn hele leven nog nooit gezien, inclusief vallende sterren! Omdat we bovenop een berg op een eiland waren, kon je erg ver kijken. Wauw, wat was dat mooi. Moe van de reis maar voldaan, gingen we vroeg naar bed.

De volgende ochtend gingen we naar het restaurant van het hotel om te ontbijten. We zaten te fantaseren over wat voor lekkers er zou zijn, maar we moesten het doen met matoke (smakeloze bananan) en droog brood met chemische jam. En een ei, dat was wel lekker. Daarna gingen we naar het quad-rijden, maar er waren ineens veel te weinig quads dus dat ging helaas niet meer door.

Onze enige man, Ian, had zijn social skills weer in de strijd gegooid en had een man ontmoet, Abraham, die hem zijn visitekaartje had gegeven. Hij zou ook e.e.a. aan te bieden hebben, dus belden we hem. Hij kon ons wel een eiland-tour aanbieden achterop boda’s, dus dat hebben we gedaan. En dat was gelukkig weer erg mooi. We reden door de bergen/duinen, door palmboomplantages, door vissersdorpjes en moesten soms stukken wandelen door de natuur. We zijn een paar keer gestopt voor het uitzicht en hebben veel foto’s gemaakt. Je kon veel andere omliggende eilanden zien en even hadden we het idee dat we bij expeditie Robinson waren. We konden er alleen niet helemaal uit komen of we nou op winnaars- of verliezerseiland zaten... Maar het uitzicht en de natuurlijk was in ieder geval mooi!

Abraham heeft ons nog wat restaurants voor lunch en diner getipt en toen zwaaiden we hem uit. Wat een held. Die middag kwam de manager langs met het bericht dat we de volgende nacht in de huisjes konden slapen, wat fijn! Toen we onze spullen in de huisjes wilden droppen, kwamen we erachter dat er te weinig bedden waren, dus haalden we er weer iemand bij. Zij telde er toch echt 13, maar ja, een iets breder 1-persoonsbed/twijfelaar telden wij voor 1, en zij voor 2... Het moest maar, we hadden weinig keus. Zonder ruzie te maken hebben we een slaap-indeling gemaakt. Daarna gingen we lekker naar het zwembad! Dolle pret, maar het water was een beetje koud. Er bleek ook een sauna en stoombad te zijn, dus Ian, Laura en ik besloten daar eens even een kijkje te nemen. Bij het stoombad ontbraken de stoom en de warmte een beetje, maar de sauna was erg lekker! Daarna onder de koude douche en klaarmaken voor de avond.

 ’s Avonds gingen we uit eten en hebben we tot middernacht op het strand bij een kampvuurtje gezeten. Winnaarseiland, heerlijk! We wilden eigenlijk wel stappen, maar ja, er was niks te doen op het hele eiland dus gingen we weer op tijd naar bed. De volgende ochtend moesten we om 8 uur de boot hebben naar Entebbe. Het was erg belangrijk dat we die haalden, want er gaat maar 1 boot per dag van het eiland. Om half 7 werden we wakker gemaakt door een politieagent die op de deur stond te kloppen. Wat een feest. Er werd ons verteld dat we het hotel niet mochten verlaten als we niet zouden betalen. Huh, hoezo? We hebben gewoon betaald. Nee het geld was niet binnen en ze kregen nog geld van booking.com, dus we moesten nog een keer betalen. Dat waren we natuurlijk niet van plan, maar de manager stond erop. De hele groep ging naar de boot behalve 2 die achterbleven om verder te discussiëren. Wij hebben de situatie bij de boot uitgelegd en gezegd dat we nog wachtten op 2 anderen. Om kwart over 8 moest de boot toch echt weg, dus moesten de andere 2 komen. Die werden ‘vastgehouden’ door de medewerkers van het hotel en ze lieten ze niet gaan voordat we betaalden! Dus toen hebben we de boot ook maar moeten loslaten... De politie was er natuurlijk ook bij, maar daar had je niet veel aan. Die zei aan de ene kant dat niemand ons kon tegenhouden, maar aan de andere kant dat we wel moesten betalen. Vaag verhaal. Stonden we dan. Op een eiland waar we niet vanaf mochten en niet vanaf konden. Gegijzeld eigenlijk! Verliezerseiland-gevoel.

Op dat moment kwam vriend Abraham op zijn boda langs en hebben we de situatie aan hem uitgelegd. Hij overtuigde ons ervan dat het goed ging komen en dat hij een boot kon regelen voor ons. Hij ging er meteen achteraan. Ze zijn nog tot 11 uur bezig geweest met discussiëren en bewijzen leveren en met booking.com bellen en uiteindelijk zijn we gewoon weggelopen zonder achterom te kijken en gelukkig kwamen ze niet achter ons aan. We belden Abraham en hij had een boot voor ons geregeld, die ons naar Entebbe wilde brengen voor 650.000 shilling, wat €152.50 is. Delen door 13 is minder dan 12 euro per persoon, dus doen natuurlijk! (De andere/gewone boot was ongeveer 4 euro per persoon). We gingen even snel lunchen bij een ander hotel, want zouden snel opgehaald worden, maar een Ugandees uurtje is natuurlijk geen uurtje, maar 2 uur. En inderdaad, om 2 uur zagen we in de verte een vissersboot aan komen. We hebben nog even een groepsfoto gemaakt met held Abraham en beloofd een goeie recensie voor hem achter te laten en hebben hem wat fooi gegeven, waarna we met onze dikke tassen het bootje in klommen dat meteen helemaal naar links en rechts schommelde.

Stuiterend op de golven en in de volle zon (erg fijn met onze verbrande hoofdjes) waren we na 3.5 uur eindelijk weer in Entebbe. Een paar uurtjes later dan gepland, maar dat maakte ons even niet meer uit. Even wat eten halen bij de markt en toen de reis naar Jinja weer gemaakt. We moesten via Kampala en daar in een andere bus stappen, wat nog even een groot chaos-moment was in alle drukte. Bij het old taxi-park staan honderden matatu’s, waarvan er ook wat naar Jinja gaan. Toen de chauffeurs van deze taxi’s ons zagen en hoorden dat we naar Jinja wilden, kwamen ze allemaal op ons afgestormd en probeerden ze ons hun matatu in te praten en sleuren. We waren blij toen we eenmaal in een wat grotere bus zaten, ik tussen het raam en een dikke Afrikaanse vrouw geplet. Gelukkig was het maar voor 2 uurtjes en ik moet zeggen dat ik nog best lekker geslapen heb. Om 10 uur waren we thuis en je raad het al: we zijn gelijk naar bed gegaan want we waren weer erg moe van dit avontuur.

Een nieuwe week stage voor de deur en voor volgend weekend hebben we nog geen plannen gesmeed, wat ook wel een keer fijn is. Ik zal proberen de foto’s van het raften, de SIpi Falls en de Ssese eilanden op Facebook te zetten en voor wie het interesseert: ik ga morgen weer naar het politiebureau voor mijn telefoons om de aangifte verder rond te maken en te vragen hoe het met het ‘tracken’ is...

Dat was het weer. Oh het weer is trouwens wel goed hier, bijna geen regen en veel zon. Soms wat warm... Maar ik zal niet klagen!

Groetjes!