Gewenningsverschijnselen

Ja, daar ben ik weer! Het is inmiddels al bijna 4 weken geleden dat ik met het vliegtuig ben geland in Nederland en ik kan zeggen dat ik nu zelf ook eindelijk een beetje 'geland' ben.

De eerste dagen thuis, waren nogal gek. Ik was dan misschien wel terug, maar met mijn hoofd zat ik nog steeds een beetje in Uganda. Ik was de hele dag aan het chatten met Ugandeze vrienden, foto's aan het terugkijken en aan iedereen laten zien, Afrikaanse muziek aan het luisteren... Ik wilde gewoon nog even niet in het koude Nederland zijn!

Gelukkig sleurden mijn (super lieve!) vrienden me af en toe gewoon mee de buitenwereld in om ook weer een beetje een sociaal leven te leiden. Aan het begin moest ik erg aan alles wennen. De mensen, de muziek, de drukte, het verkeer, de gewoontes, maar het voelde ook allemaal wel weer vertrouwd en makkelijk. Ik vond het wel heel fijn om met klasgenoten te praten die hetzelfde doormaakten, die me begrijpen. Mensen vragen wel eens wat ik nu zo leuk vond aan Uganda, maar dat vind ik nog steeds moeilijk uit te leggen... Om dat te begrijpen, moet je er zelf geweest zijn denk ik ;)

Ik heb al mijn reisverhalen eens teruggelezen, al mijn foto's teruggekeken en ik besef dat ik écht heel veel heb meegemaakt. Ik kan niet anders zeggen dan dat Uganda een mega-avontuur was dat ik NOOIT zal vergeten! Ik heb er zoveel aan gehad. En dat pakt niemand me meer af :)

Ik heb geweldige mensen ontmoet, mooie, maar ook heftige dingen gezien, spannende dingen gedaan, onzekere en ongemakkelijke situaties meegemaakt, super hard gerelaxt, heel veel geluksmomentjes gehad en ik heb super veel tijd gehad voor mezelf! En dat is ook best fijn en belangrijk.​ Uganda was goed voor mij, ik had het nodig. En ik ben ook nog goed geweest voor Uganda en de straatkinderen, dat is toch ook wel weer fijn en bijzonder!

Maar nu, nu ben ik weer back in town. Deze week moet ik weer naar school, voetbal is weer begonnen, de grootste verhalen en ervaringen zijn gedeeld, dus 'het leven gaat door'. Op zoek naar een stage, solliciteren, studeren... Op een sollicitatie werd me gevraagd: 'Waar zie je jezelf over 5 jaar?' Ik heb werkelijk geen idee. En ik kan me daar eigenlijk ook helemaal niet zo druk om maken.

Ik heb in Uganda geleerd om te genieten en te leven met de dag. Ik ga eerst weer stage lopen, daarna afstuderen en dan zijn we alweer een jaar verder, dus wie weet waar mijn hart me dan brengt?! Want dat is ook iets wat ik in Uganda heb geleerd, of misschien wel wat ik gewoon met mezelf heb afgesproken: volg je hart, wees jezelf en doe dingen die je blij maken. Daar word je echt gelukkig van! :)

Nu dit allemaal voorbij is, realiseer ik me ook dat dit avontuur zich op elke gekke plek op de wereld had kunnen afspelen en het waarschijnlijk niet eens had uitgemaakt waar. Uganda is een super mooi land, met super mooie mensen en de Afrikaanse cultuur en mindset zijn fantastisch, maar wat het belangrijkst is geweest: ik ben dit avontuur aangegaan zonder te weten hoe het allemaal zou gaan,  helemaal alleen met mensen die ik niet kende, met een cultuur die ik niet kende, in een land zo anders en zo ver weg van Nederland. Ik kon mezelf zijn en vrij zijn. In alles. En wat is dat leerzaam zeg!

Hoe je het ook went of keert: dat doet wat met je! Het verandert je. En ik ben ook veranderd. Misschien is dat niet eens van de buitenkant te zien of merken, maar je moest eens weten wat er allemaal in mijn hoofd speelt! ;)

Tja. Ik vind het gek om dit verhaal af te maken, want het voelt alsof het dan allemaal ten einde is, alsof ik het afsluit. Misschien moet ik maar doorgaan met schrijven, haha. Voor nu vond ik het fijn om toch even een 'hoi ik ben dus thuis'-verhaal te schrijven, omdat het anders ook zo abrupt afgelopen is. Maar wie weet blijf ik schrijven, wie weet maak ik binnenkort weer een grote reis, wie weet wat voor avonturen ik nog ga meemaken...