Streetwalk at night

Nadat de vorige moest worden afgelast wegens een dikke regenbui, zouden we dan eindelijk gisteravond de nightwalk gaan doen. Het weer was goed dit keer, het was helder waardoor we weer heerlijk naar de sterren konden staren en de temperatuur was aangenaam. Met een sweater/vestje over onze arm liepen we om kwart voor 11 naar buiten, waar we boda 'Chairman' hoopten te ontmoeten die we hadden gebeld. Boda Chairman bleek alleen niet zo'n haast te hebben en was er na 10 minuten nog steeds niet. Toen een ongeruste stagebegeleider ons belde met de vraag of we nog wel kwamen, zijn we maar een stukje gaan lopen en hebben we een andere boda aangehouden.

Om 5 over 11 waren we bij het politiebureau waar we nog moesten wachten op 1 collega. Een kwartier later waren we compleet: stagebegeleider, 2 mannelijke collega's, een agent, Laura en ik.

We liepen over mainstreet, de drukke hoofdweg, richting wat cafés. Schijnend met zaklampen speurden de mannen de stoep en goot af, tot we ineens een groepje witte afvalzakken bij elkaar zagen liggen met, jawel, slapende straatkinderen erin. Eén voor één werden de kinderen beschenen en herkend, waarna onze stagebegeleider de namen noteerde. Wat voelde het gek om met een felle lamp in het bekende gezicht van een slapend kind te schijnen. De kleintjes lagen samen met de wat ouderen in een 'slaapzak', en een paar oudere kinderen waren nog wakker en zaten erbij. Ik vroeg één van de wat oudere jongens waarom ze ervoor kozen om hier te liggen, tussen de luidruchtige en drukke cafés. Hij zei dat het hier veiliger is dan in de rustige steegjes. Ik vroeg of hij het niet koud had, in zijn T-shirtje en korte broek, met blote voeten, maar hij had het niet koud, want hij danste een beetje mee op de muziek.

Met 10 bekende namen op papier, liepen we verder. Onze collega's kennen de plekjes een beetje en wilden kijken bij een grasveldje waar de kinderen ook vaak liggen. Struinend door het gras en al het afval, zochten we verder. Uiteindelijk kwamen we alleen een volwassen man tegen die zich voor ons verstopte onder zijn deken (afvalzak). De collega's vroegen hem zijn naam, wat hij doet, waarom hij op straat slaapt en of ze zijn vriend mochten zijn zodat ze hem konden helpen. De man zei zijn naam en vertelde wat hij deed, maar dook daarna weer weg en ging verder slapen. Die leek psychisch niet helemaal in orde, vonden Laura en ik.

We liepen verder naar een straat achter mainstreet en hebben veel steegjes afgespeurd, maar zagen geen kinderen. We zijn langs een 'game-hole' gelopen waar de kinderen vaak zitten en spelletjes doen, maar de deur was dicht en er was niemand. Elke keer als we iemand op straat zagen slapen, werd even gecheckt of het een straatkind was, maar soms waren het ook (dronken) volwassen mensen.

Uiteindelijk kwamen we bij een drukke straat met wat clubs, veel muziek en lichten. Erg levendig op straat. We waren blij dat we tussen 4 mannen liepen, want we werden veel aangesproken door volk (jongens/mannen) op straat. Doorlopen en negeren werkte het beste.

Toen we de hoek van de straat om kwamen, zag ik ineens één van de kinderen van Jinja Connection, David. Hij was aan het werk. Hij liep heen en weer met jerrycans en werd in de gaten gehouden door een volwassen vrouw die hem steeds nieuwe klusjes gaf. Dit is één van de jongens die overdag bij Jinja Connection vaak in slaap valt. Ik vraag hem dan wel eens hoe het komt dat hij zo moe is en dan zegt hij dat hij de hele nacht heeft gewerkt. Ik kon me daar niet echt een voorstelling bij maken of ik realiseerde me het niet zo goed ofzo, want ik merkte dat ik het gewoon heel gek en vervelend vond om hem zo te zien werken. En dan de volwassen vrouw die hem klusjes geeft en voor haar laat werken en hem waarschijnlijk maar een klein beetje geld geeft, wat hij dan de volgende dag uitgeeft aan wat eten op straat... Ik vroeg hem of hij ook nog zou gaan slapen, maar hij zei dat hij de hele nacht ging werken. Logisch dat hij dan moe is als hij 's ochtends naar Jinja Connection gaat... Hij moest weer verder werken, gaf me een box en liep weg.

Ik liep verder en ging bij een grote groep straatkinderen staan. Mijn stagebegeleider stond in het midden alle namen te noteren en de andere kinderen riepen elkaar er allemaal bij. Ze leken blij om ons te zien en gaven ons allemaal een box. Onze collega's zeiden vooral: "Jongens, blijf naar Jinja Connection komen en als er nieuwe kinderen zijn, neem ze mee." Er waren er ook een paar aan het snuiven aan een plastic flesje met daarin benzine/lijm.

Toen alle namen opgeschreven waren, liepen we verder naar een 'hoopje afvalzakken' met, jawel, straatkinderen erin. Weer met zaklampen schijnen en de kinderen wakker maken en identificeren. Sommige kinderen schrokken en renden weg, omdat ze bang waren dat het politie was die ze zou gaan meenemen. Soms doet de politie een rondje waarbij ze straatkinderen oppakt en naar een soort opvang/gevangenis brengt in the middle of nowhere, waar ze heropvoeding krijgen. Ik heb er een documentaire over gezien van Peter R. de Vries en begrijp goed dat kinderen daar niet heen willen... Opgepropt in een kamer met een slot erop, eigenlijk een cel.

De bange kinderen werden uitgelachen maar ook gerustgesteld door de andere kinderen dat het 'goed volk' was. Ik herkende steeds meer hoofdjes en kon mijn collega's helpen bij het uitzoeken van wie er allemaal lagen. Sommigen lagen helemaal verstopt in de zak en waren moeilijk wakker te krijgen Het was elke keer weer een verassing welk kind er in de zak zat. (Het lijkt wel een heel slecht sinterklaasverhaal zo...)

Echt álle kinderen die die dag bij Jinja Connection waren, stonden nu met hun naam op het papier. Ik mistte er eentje, dacht ik, maar ik zag ineens op een plank/iets hoger tafeltje nog een jongen liggen die net wakker werd. Ja, precies die jongen mistte ik nog. Good morning! Hij zag alle mensen om zich heen en keek een beetje verward en wazig uit zijn ogen. 'Hey Sida!', zei ik en ik legde mijn hand op zijn schouder. Hij wreef in z'n ogen, keek me aan en zei met een brede lach: 'Hey Jolinde' en hij gaf me een box en ging weer liggen en dees zijn ogen weer dicht, glimlach op zijn gezicht. Ik vond het zo aandoenlijk om hem zo te zien liggen op een harde plank onder een dun dekentje.

38 namen van kinderen verder, kwamen we aan het einde van de nightwalk. Op de valreep kwamen we nog wat prostituees tegen die eerst ook voor ons wegrenden omdat ze dachten dat we politie waren. Onze collega's maakten een kort praatje met ze, over hun werk. Tja, je kunt beter iets verkopen dat van jezelf is, dan iets wat je moet stelen...

We liepen terug naar het politiebureau. Onderweg moesten we nog even 2 vechtende jongeren uit elkaar halen, maar daarna had ik even een paar minuten om in stilte in me op te nemen wat ik had gezien. Mijn stagebegeleider vroeg hoe ik het vond en ik legde hem uit dat ik het toch ook wel heftig vond. Dat begreep hij en hij zei dat je eigenlijk pas echt snapt hoe straatkinderen leven als je ze ook 's nachts 'bezig' hebt gezien in plaats van alleen bij Jinja Connection waar ze altijd vrolijk en als andere kinderen zijn. En daar ben ik het mee eens! Het was een unieke ervaring.